1. Nie zaskakujcie dziecka nagłymi informacjami. Nie znikajcie. Uprzedzajcie fakty rozmową i wyjaśnieniami. Pamiętajcie, że rozmowa o rozstaniu nigdy nie jest prosta, jest jednak bardzo potrzebna. Jeżeli to możliwe przeprowadźcie rozmowę z dzieckiem wspólnie. Dziecko poczuje, że nadal jest ważne dla Was obojga. Jako rodzice omówcie wcześniej szczegóły rozmowy i informacje jakie chcecie w danym momencie przekazać dziecku. Zarezerwujcie wystarczająco dużo czasu, nie spieszcie się, odpowiedzcie na wszystkie pytania dziecka. Odpowiadajcie uczciwie, zgodnie z prawdą i jednoznacznie . Oszczędźcie dziecku drastycznych szczegółów i dostosujcie komunikaty do wieku dziecka.
2. Omówcie dokładnie co się zmieni, a co pozostanie takie samo, jak planowo będzie teraz wyglądało życie Waszej rodziny. Stwórzcie tymczasowy harmonogram odwiedzin/kontaktów z dzieckiem. Jeżeli to możliwe, zachowajcie jak najwięcej rytuałów dotychczas obecnych w życiu dziecka.
3. Omówcie i stwórzcie tymczasowy plan płatności na rzecz rodziny/podział rzeczy – meble, samochód/majątku/dostępu do wspólnego konta/pokrywania bieżących rachunków itp.
4. Poczekajcie aż emocje opadną i dopiero wtedy podejmujcie decyzje, które mogą za sobą pociągać daleko idące skutki np. zmiana pracy/miejsca zamieszkania/szkoły.
5. Nie wypowiadajcie się negatywnie o drugim rodzicu i unikajcie kłótni w obecności dziecka.
Dziecko kocha Was oboje. Nie każcie mu wybierać, nie twórzcie sytuacji zmuszających je do bycia sojusznikiem w konfliktowej sprawie.
6. Przygotujcie się na wiele emocjonalnych reakcji, zarówno ze strony dziecka, siebie i drugiego rodzica.
Każdy człowiek ma prawo do wypłakania się, złości, smutku, bólu. Są to emocje trudne, ale potrzebne i naturalne. Zachowanie dziecka może ulec zmianie, poświęćcie mu wystarczająco dużo czasu, rozmawiajcie, bawcie się, odpowiadajcie na pytania, nadal angażujcie się w jego wychowanie (i je współdzielcie), interesujcie się jego życiem. Na ile to możliwe, zachowajcie dotychczasowe zasady panujące w domu. Dbajcie o dziecko, wspierajcie je, ale nie przesadzajcie z rekompensowaniem, „przekupywaniem” czy przepraszaniem za rozstanie (w złym tego słowa znaczeniu). Pamiętajcie, że mimo rozstania, nadal jesteście rodzicami swojego dziecka – a nie jego kolegą/koleżanką.
7. Jeżeli to możliwe unikajcie sporów sądowych o dziecko. Skorzystajcie z mediacji rodzinnej.
Szukajcie kompromisu. Szukajcie najlepszego rozwiązania problemów – a nie winnych.
8. Dajcie dziecku przykład, pokażcie, że pomimo konfliktu możecie nadal spokojnie ze sobą rozmawiać.
Jeżeli czujecie, że czeka Was trudna rozmowa to spotkajcie się na neutralnym gruncie. Jeżeli dziecko było świadkiem kłótni/trudnej sytuacji – porozmawiajcie z nim o tym.
9. Pozwólcie dziecku na bycie dzieckiem.
Nie wikłajcie go w konflikty, nie róbcie z niego pośrednika. Jeżeli chcecie coś ustalić – zróbcie to bezpośrednio ze sobą. Nie wypytujcie o życie byłej partnerki/byłego partnera.
10. Nie mówcie dziecku co ma mówić/czego ma nie mówić.
Nie wprowadzajcie atmosfery tajemnicy, nie wywierajcie na nim presji.
11. Dotrzymujcie złożonych obietnic (umówionych spotkań, opłat, rozmów telefonicznych itp.). Jeżeli plany ulegają zmianie – informujcie o tym dziecko i ustalajcie nowy termin.
12. Podtrzymujcie kontakty dziecka z dalszą rodziną i znajomymi od strony drugiego rodzica.
13. Rozważnie i delikatnie wprowadzajcie nowych partnerów do Waszego życia.
Przygotujcie na to dziecko oraz nową partnerkę/nowego partnera.
14. Zadbajcie o siebie, aby mieć energię i zasoby na wspieranie dziecka. Nie odreagowujcie swojego stresu na dziecku.
15. Skorzystajcie z porad specjalistów/ek – pomogą Wam w poradzeniu sobie z trudną sytuacją.
Aleksandra Szlachta – Psychologowie dla spoleczeństwa
